Stobber

Na een goed ontbijt maar mindere nachtrust vanochtend vertrokken vanuit Clervaux naar Troisvierge waar we de route van de Vennbahn oppikken.

De eerste 5 km’s verlopen goed, zacht glooiend, autovrij, afgezet vanwege een hardloopwedstrijd later die ochtend, perfect weer, kortom geen vuiltje aan de lucht. 

Maar al gauw komen de eerste korte maar heel felle beklimminkjes en die volgen elkaar in rap tempo op. Nooit zo goed voor het gemiddelde.

We naderen Troisvierge en gaan op zoek naar het vertrekpunt van de Vennbahn. Op de Garmin zo gevonden, echter, wegwerkzaamheden. Dat wordt dus omrijden met ja, een korte maar heel stevige beklimming. Eenmaal aangekomen bij het startpunt van de Vennbahn eerst een paar scherpe bochten. En ja dit klimt dus ook flink. Warmgefietst zijn we inmiddels. Troisvierge verlatende wordt het landschap groener en mooier maar de beklimmingen blijven stijl en fel.

Het eerste deel licht er perfect ge-asfalteerd bij maar al gauw verwijnt het asfalt voor een weliswaar stevige maar toch onverharde ondergrond. 

Gelukkig gaat het km’s lang naar beneden. Weliswaar maar 2 tot 3% maar dat is voldoende om de snelheid er goed in te houden. 

De omgeving is werkelijk schitterend. Bossen wisselen af met meer open landschap en de vergezichten zijn erg mooi. Vooral omdat we toch deels op verhoogde spoorbedding rijden, soms wel tot een meter of 20 boven het omliggende landschap is het zicht goed.

Zo zien we het landschap eens van de andere kant. Nu zien we we waar we anders met de auto rijden al ruiken we nu ook de bloesem om ons heen en voelen we de warmte van de zon.

Er staat ons nog een omleiding te wachten. Het hele traject is nog niet helemaal ‘fietsklaar’.

Als we het bord met de aangegeven omleiding naderen besluiten we om toch het nog niet afgewerkte traject verder te fietsen. Gisteren hadden we al gehoord van fietsers die de route in tegengestelde richting doen dat het redelijk te doen is. Ook een Nederlands echtpaar op e-bikes (lijkt wel of iedereen daar op rijd) weet ons te vertellen dat het aardig te doen is.

Zo’n 25 km volgt met gruis. De ene keer fijn dan weer wat groffer. Stoffen doet het in ieder geval. En ons zo netjes gepoetste fietsen zien al gauw grijs bruin van het stof.

Maar ook hier een prachtige omgeving met mooie oude spoorbouwerken op de route.

We zijn toch weer blij als we het asfalt onder onze wielen voelen en waarderen des te meer dat er geen hobbels meer zijn.

Zo zachtjes aan naderen we het plaatsje Sourbrodt. De eerste keer dat ik, samen met Oscar, naar Luxemburg fietsten hebben we hier overnacht. Toentertijd was net besloten om delen van de Vennbahn om te bouwen naar een fietstraject. Toen lag er nog veel rails en was het een groot rangeerterrein dat er desolaat bij lag. 

Op de een of andere manier heeft het toen indruk op mij gemaakt en heb altijd gedacht ‘als het ooit te fietsen is ga ik dat doen’, bij deze dus.

De vermoeidheid begint toe te slaan en het wordt tijd dat we Monschau bereiken, in kunnen checken in het hotel en na ons opgefrist te hebben ergens op een terras te landen.

Monschau zal makkelijk binnen te rijden zijn, het ligt in een dal, een diep dal. Dus een kwestie van laten rollen.

Echter morgenvroeg zal het zuchten en kreunen worden. We moeten er namelijk ook weer het dal uit. Maar dat is voor morgen.

Na 96 km op de teller zal het vanavond goed rusten zijn.